|
|
| |
|
| |
 |
Leven met een (chronisch) zieke partner heeft ingrijpende gevolgen. Voor uw partner betekent het vaak veel pijn en verdriet; maar ook voor u kan het een enorme ommekeer betekenen.
Van de ene op de andere dag ziet het leven er anders uit en moet er van alles worden geregeld.
Vooral dat regelen, bijvoorbeeld van zorgverlof op uw werk, hulp thuis (thuiszorg), woningaanpassing en aanvragen van hulpmiddelen kan zwaar zijn. |
| |
|
En al zorgt u met veel liefde voor uw zieke partner, het legt een groot beslag op u.
Het vraagt veel energie, veerkracht en uithoudingsvermogen.
Daarom is het belangrijk om goed voor uzelf te zorgen, ook al overheerst de ziekte van uw partner uw leven.
Tijdig hulp vragen, bijvoorbeeld via uw huisarts, en tijd nemen voor eigen activiteiten kan u daarbij helpen. |
|
| |
|
- Denk aan uw eigen gezondheid.
- Eet gezond, rust goed uit en zorg voor voldoende beweging.
- Geef uw gevoel ruimte. U kunt van iemand houden en toch boos of depressief zijn.
- Uw gevoelens delen met lotgenoten kan helpen.
- Neem uw zieke partner serieus en overdrijf de aandacht niet.
- Geef aan als u iets vervelend of irritant vindt.
- Stel uw grenzen.
- Zorg dat u toekomt aan dingen voor uzelf: alleen zijn (een eigen ruimte hebben), contact hebben met vrienden en leuke dingen doen.
- Betrek als dat nodig is anderen bij de zorg.
- Voorkom stress. Een goede uitlaatklep voor stress (bijvoorbeeld als gevolg van onzekerheid over het verloop van de ziekte) is veel bewegen en ontspanningsoefeningen doen.
- Kom op voor uzelf en voel u niet schuldig als u iets voor uzelf doet of voor uzelf kiest.
- Laat u goed informeren door de (andere) verzorgers en hulpverleners en heb regelmatig contact met hen.
- Als u meer wilt weten over de ziekte of aandoening van degene met wie u leeft, kunt u terecht bij een patiëntenorganisatie.
|
|
|
- Behandel volwassen mensen ook als volwassenen.
- Handel uit respect.
- Probeer discussies over wat waar is, of niet waar is te voorkomen. Soms vindt de ander het juiste spoor als u de juiste feiten onopvallend in een gesprek noemt.
- Probeer duidelijk en consequent te zijn in uw gedrag.
- Het is handig niet te veel informatie te geven.
- Ook een duidelijke dagindeling geeft rust en overzicht.
- Kijk vooral naar de persoon en niet naar de ziekte.
- Probeer te zien dat er mogelijkheden zijn en laat u niet leiden door de beperking van de ander.
- Schakel op tijd hulp in.
|
 |
|
|
| En een delicate taak.
Je moet immers zijn angsten begrijpen en zonder te oordelen omgaan met zijn verdriet, vermoeidheid en stemmingsschommelingen.
Bovendien moet je hem of haar helpen leren leven met lichamelijke veranderingen en de bijwerkingen van de behandeling, want soms treden er ongewone reacties op.
Vaak moet de "gezonde partner" ook omgaan met externe (sociale en professionele) druk en het gezinsleven in goede banen helpen leiden.
Want dat wordt soms "verstoord" door allerlei onderzoeken, behandelingen en eventueel ook ziekenhuisverblijven.
Het valt niet mee om te aanvaarden dat je geliefde een tijdlang anders functioneert dan vóór zijn/haar ziekte.
"We herkennen hem/haar niet meer. Stel dat hij/zij zo blijft?"
We kunnen ons zelfs afvragen of die verandering aanvaarden, niet net het bedje spreidt voor de ziekte. |
| |
|
| Hoe kun je vermijden dat je er geleidelijk onderdoor gaat als je het zo zwaar te verduren krijgt, vaak zonder zelf op de nodige steun te kunnen rekenen?
Je partner krijgt vaak de nodige steun, terwijl de omgeving soms de partner aan haar lot wordt overgelaten en geen aandacht krijgt.
Vandaar dat het essentieel is om goed voor zichzelf te zorgen en zijn leven niet te laten domineren door de ziekte.
Dat vereist de nodige aanpassingen en eventueel ook materiële steun.
Aan het werk kunnen blijven, van tijd tot tijd ontspanning nemen en er een paar uur uit zijn.
De zieke partner even helemaal uit je hoofd zetten: het is allemaal noodzakelijk om te kunnen recupereren en op krachten te komen.
Je moet altijd wat aan jezelf blijven denken om de ander beter te kunnen steunen.
Bovendien mag je niet aarzelen om zo nodig psychologische begeleiding te zoeken.
Sommige instanties bieden gespecialiseerde ondersteuning aan voor partners.
Er bestaan ook praatgroepen waar je je verhaal kwijt kunt en die je duidelijk laten voelen dat je er niet alleen voor staat.
Kortom, de naaste omgeving kan een enorme steun betekenen, maar heeft soms zélf aandacht en hulp nodig. |
| |
|
 |
| Hoe kun jij je partner doeltreffend ondersteunen als je zélf helemaal van slag bent door zijn / haar ziekte en hem of haar je eigen angsten wilt besparen?
Iedereen kent wel eens momenten van ontmoediging en lichamelijke of geestelijke uitputting: daar is helemaal niets abnormaals aan.
Dat betekent echter niét dat je je eigen emoties, angsten en verdriet moet verdringen, gewoon om je partner niet ongerust te maken.
Anders dreig je jezelf te isoleren in je leed.
Vaak zie je inderdaad dat mensen die zeer close zijn met elkaar, zich terugplooien op zichzelf en uit elkaar groeien.
Terwijl de uitdaging bij ziekte er net in bestaat, je zorgen te delen en die moeilijke periode samen door te komen.
Dat vereist dat je openstaat voor de angsten van je partner en voor zijn gedachten.
Je moet. echter niet alleen luisteren, maar |
|
| ook zelf je gevoelens durven verwoorden, ook al gaat dat gepaard met tranen en hevige emoties. |
| |
| Niets hoeft taboe te zijn, alles is bespreekbaar, ook je eigen angsten en problemen, zelfs je verlangen om je partner te ontvluchten.
Blijf nergens mee zitten en lucht je hart: dat werkt bevrijdend.
Doe dat desnoods op een specifieke plaats (in de behandelkamer van een specialist bijvoorbeeld, of in een praatgroep).
Tot slot moet je voor jezelf toegeven dat je niet alles in de hand hebt, kunt beredderen of oplossen.
Je bent tenslotte ook maar een mens. |
| |
|
| Als seks voor een lange tijd van het menu af is, zul je gewoon geduldig en begripvol moeten zijn.
Je kunt echter nog steeds heel close zijn met enorm veel kusjes en knuffels.
Deze zul je gewoon moeten peilen, afhankelijk van hoe ziek je partner zich voelt. |
| |
|
| Een zware ziekte van je partner kan toch niet anders dan ingrijpende gevolgen hebben voor zowel de echtelijke, vriendschappelijke, en de affectieve relatie.
Inderdaad, maar je moet proberen om de relatie met je partner, als volwaardige mens, zo optimaal mogelijk te laten verlopen, net als voordien.
Als partner van de zieke hoef je niet ineens zijn "moeder" of "verpleegster" te worden.
Je kunt hem of haar steunen gewoon door er te zijn, veel te praten en op die manier de band te verstevigen.
Dat is de essentie van ondersteuning: er zijn voor elkaar en samen bergen verzetten, zoals dat het geval was vóór de beproeving en zoals dat hopelijk ook nadien zo zal blijven. |
|
| |
|
|
| |
|
