| |
|
| |
 |
Het krijgen van een kind is een ingrijpende gebeurtenis.
Er verandert voor de moeder heel erg veel.
Niet alleen lichamelijk en hormonaal maar ook emotioneel en sociaal.
Opeens moet ze voor een kind zorgen en, heeft ze daar de verantwoordelijkheid voor.
Veel vrouwen (50-80 %) hebben 3 tot 10 dagen na de bevalling last van de "baby blues".
Dit zijn een soort van huildagen na de bevalling, waarbij de moeder last kan hebben van spontane huilbuien, nervositeit, prikkelbaarheid en slaapproblemen.
Meestal gaat de "baby blues" vanzelf over, maar sommige vrouwen zijn maandenlang |
|
| somber.
Al hadden ze zich nog zo verheugd op de komst van de baby, het lukt ze niet om van hun kind te genieten.
Ze voelen zich prikkelbaar, angstig en neerslachtig.
Dit noemt men de Postpartum depressie of de Postnatale depressie die soms ook pas enkele weken na de bevalling kan beginnen of wanneer de moeder stopt met borstvoeding geven of weer begint met werken. |
| |
|
| Ongeveer 10% van alle moeders krijgt na de bevalling in meer of mindere mate een postnatale depressie.
Dat zijn in Nederland dus per jaar ongeveer 20.000 zwangere vrouwen! |
| |
|
| Veel vrouwen met een postnatale depressie durven niet over hun negatieve gevoelens te praten omdat je als jonge moeder alleen maar blije gevoelens mag hebben over het moederschap.
Dat is jammer want er zijn veel meer vrouwen die zich zo voelen en door niet erover te praten, voelen zij zich onnodig schuldig en alleen.
Doordat ze hun gevoelens soms ontkennen komen ze in een steeds groter isolement terecht.
Hulp zoeken is dan ook heel erg belangrijk en kan bij je huisarts, een psycholoog of bij een instelling voor GGZ. |
| |
|
| Deze zal wederom bestaan uit een combinatie van praten en pillen.
Ook lotgenotencontact kan bijdragen aan het herstel. |
| |
|
- Praat met haar over haar gevoelens en gedachten.
Help haar om zich minder schuldig te voelen over negatieve gedachten.
- Praat de depressieve gevoelens niet 'weg'. Geef geen adviezen of tips.
Begrip, medeleven en de bereidheid om echt te luisteren zijn het belangrijkst.
- Overleg welk deel van de zorg voor het kind en voor het huishouden je kan overnemen.
Zo heeft de moeder ook tijd voor zichzelf.
- Bedenk dat de moeder zich bij jou durft te uiten en zich bij jou veilig voelt.
- Overleg met de huisarts als je bezorgd bent over de moeder en zij elk probleem ontkent.
- Zoek zelf steun als het je te veel wordt. Bij vrienden en of familie.
- Voel je niet aangevallen als je het doelwit bent van agressieve buien.
|
| |
|
| Tranen |
| Hoe zwart was uw roze wolk? Mijn verhaal is langer geworden dan de bedoeling was en heeft mij tijdens het schrijven een hoop tranen gekost.
Maar misschien is het schrijven ervan een deel van het verwerkingsproces en 'genezing'. |
| |
| Het heeft mij in ieder geval opgelucht na ermee tien lange jaren te hebben rondgelopen. |
| |
 |
De eerste keer zwanger worden, ging bij ons niet gemakkelijk.
In die periode had ik erg veel last van heimwee en aanpassingsproblemen na het 'emigreren' van mijn geboorteland Engeland naar Nederland toe, op negentienjarige leeftijd om bij mijn vakantieliefde te zijn, die ik in Spanje had leren kennen.
Wij trouwden gauw en wilden graag aan kinderen beginnen.
Maar dat ging moeilijk.
Ik was erg mager geworden door alle veranderingen in mijn leven.
57 kilo bij een lengte van 1.81 en daardoor bleef vaak mijn menstruatie uit.
Ik ben bij een gynaecoloog terecht gekomen en ben met hulp van het hormoonpreparaat Chlomid na twee jaar in verwachting geraakt. |
| |
| We waren dolgelukkig maar mijn zwangerschap verliep moeilijk.
Ik was vaak erg depressief en de laatste weken van de zwangerschap toen ik 'over tijd' was, raakte ik in een vreselijke. |
|
| dip. Ik maakte mij zorgen hoe het moest na de geboorte als dit zo zou blijven. Maar, toen Madeleine na een zware bevalling ter wereld kwam, voelde ik me herboren!
Ik bruiste van energie en kon de hele wereld aan.
Ik genoot intens van ons dochtertje, al was ik wel erg druk en hyper, maar mijn wereld draaide om haar.
Ik deed alles met haar.
Ben gestopt met werken en werd fulltime moeder.
Ik wandelde hele stukken, ging met haar fietsen.
De hele eerste zomer gingen we dagelijks op pad.
Naar het water, een speeltuin, van alles deden we met haar.
We waren een hecht team en mijn band met Madeleine was optimaal.
Het was zo leuk, honderd keer leuker dan ik had verwacht.. |
| |
| Toen Madeleine net een jaar werd en ik spontaan zwanger bleek te zijn zonder al het gedoe van hormoonpillen en onderzoeken, kon ik mijn geluk niet op.
Die tweede zwangerschap vloog voorbij in tegenstelling tot de eerste keer en ik voelde me heel goed.
De hele zwangerschap hebben Madeleine en ik weer van alles ondernomen en weer zaten we, zij nu lopend en kletsend en ik met een dikke buik, hele dagen op het water, in de speeltuin of kinderboerderij, noem het maar op.
Ik was een gezellige ondernemende moeder, die erg genoot van haar peutertje en keek gigantisch uit naar de geboorte van weer zo'n leuk kindje, die zo gewild was in ons gezinnetje. |
| |
| Tot op de dag vóór de geboorte waren Madeleine en ik op pad.
Zingend en kletsend liep ik achter de buggy.
Alles deed ik lopend met die dikke buik, want mijn rijbewijs had ik niet.
's Nachts twee dagen na de uitgerekende datum braken de vliezen.
De volgende ochtend werd Madeleine naar oma en opa gebracht en gingen wij naar het ziekenhuis.
Ik ben in de uren daarna werkelijk door een hel gegaan.
Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad en zoveel doodsangst beleefd.
Ik dacht echt niet dat ik het zou overleven. De pijn van de weeën was afschuwelijk en het enige wat ik wilde, was dat iemand mij zou verlossen van die immense, onverdraaglijke helse pijn.
Iedereen maakt pijnlijke uren mee tijdens zo'n periode, maar voor mij waren het de meest traumatische uren en de meest traumatische gebeurtenis uit mijn leven.
Het gevoel dat ik dood zou gaan laat mij, na nu elf jaar, nog niet los.
Het werd een prachtig meisje met donkere krullen, aan wie ik meteen mijn hart verloor toen ik haar in mijn armen kreeg. |
| |
| Maar ook ben ik toen mezelf verloren. Ik was direct verliefd op ons baby'tje maar gelijk voelde ik me zo ongelooflijk vreemd.
Totaal leeg.
De dagen daarna dacht ik, ik ben gewoon moe, maar dat was het niet alleen.
Ik voelde mij geloof ik alsof ik een heel stuk van mezelf in het ziekenhuis had achtergelaten.
Ik werd 's nachts met drijfnatte haren en lichaam wakker, zeker de eerste weken en takelde met de dag af, vooral psychisch.
Maar ik liet het niet merken. |
| |
| Mensen hadden zich ervoor afgevraagd of een tweede kind zo snel na de eerste wel zo'n goed idee was, maar dat vond ik onzin en zag er totaal geen probleem in.
Ik kon toch wel vier kinderen hebben, zo sterk was ik.
Maar na de geboorte van Annelies was er niets meer van die oude persoon over.
Ik zag lijkbleek, sliep niet, voelde mij een wandelende tijdbom die op een gegeven moment af kon gaan.
Ik trilde en bibberde en voelde mij zo leeg.
Ik gaf borstvoeding en gaf dat de schuld.
Dacht dat ik zelf geen voedingswaarde meer overhield.
Maar het werd alsmaar erger.
Madeleine kende mij natuurlijk niet meer terug.
Al kon ze zich niet kenbaar maken met haar 21 maanden, het was duidelijk hoe zij ervoer dat ze haar mama kwijt was en die wilde ze terug.
Alleen ik kon er niets mee.
Ze werd erg druk om aandacht te krijgen en dat kon ik niet aan. |
| |
| Het enige wat ik nog wilde was rust en nog eens rust.
Maar met een baby en een peuter is er weinig of geen rust en 's nachts kon ik ook niet mijn batterij opladen want slapeloosheid nam mij in zijn greep.
Hele nachten was ik aan het spoken en overdag liep ik naast mijn lichaam van vermoeidheid.
Ik werd een wrak, zowel lichamelijk als psychisch.
Ik werd wel, ondanks intense vermoeidheid en wanhoop, super perfectionistisch.
Liep ramen te lappen en stofzuigen tegelijkertijd, bij wijze van spreken.
Alles moest perfect zijn gepoetst en gepolijst.
De badkamer glom altijd en mijn huis zag er eigenlijk ALTIJD netjes uit ondanks de baby en peuter alsof ik ieder moment een bezoek van de koningin kon verwachten.
Er lag geen speelgoed, er was geen was in de wasmand, de aardappelen waren om 9 uur 's ochtends al geschild en de kinderen zagen er uit om door een ringetje te halen.
Als wij naar buiten |
 |
|
| gingen, liep ik dan trots achter de kinderwagen met Madeleine er bovenop in een zitje, mijn haar gedaan en lipstift op, kop omhoog, glimlachend alsof ik de gelukkigste vrouw van de wereld was. |
| |
| op een dag kwam ik een bekende tegen die mij een compliment gaf voor mijn prachtige gezinnetje merkte die persoon niets van wat er werkelijk aan de hand was.
Maar eenmaal thuis als ik dat 'masker' af kon zetten, stortte ik volledig in, zakte door mijn knieën van ellende maar ging direct verder met strijken, boenen, borstvoeding geven en weer alles aan de kant zetten zodat alles er weer uitstekend uitzag.
Een ritueel sloeg ik nooit over.
De kinderen werden dagelijks gebadderd en lagen 's avonds op een vaste tijd stipt in een schoon gestreken pyjama in een schoon gestreken bedje.
Ik deed alles behalve dat ik echt aandacht aan die lieve meiden kon geven.
Want daar was geen puf meer voor. Iedere avond als ik bij ze ging kijken, als ze lief en mooi, zacht lagen te slapen, als alles rustig was, brak mijn hart dat ik die dag weer gefaald had als moeder en moest ik huilen en beloofde ik ze om het de volgende dag beter te doen.
Ik WILDE wel de boel de boel laten en quality-time met ze besteden, want ik hield zo intens van ze, maar de volgende dag begon het hele ritueel weer van voren af aan.
En verzoop ik weer in het dwangmatige ruimen, poetsen en schoonmaken.
Ik werd er helemaal GEK van en tranen biggelen nu over mijn wangen terugdenkend en schrijvend over die nare tijd. |
| |
| Ik kon niet uitleggen hoe ik me voelde.
Het enige dat ik mijn man kon zeggen, was dat ik me voelde alsof ik aan een touw hing en dat, dat touw aan het rafelen was, elke dag een stukje meer.
Ik was zo wanhopig en soms zo gek in mijn hoofd dat ik er aan dacht er een einde aan te maken.
Alleen wist ik niet hoe.
Ik sloot me wel eens in de badkamer op en helemaal over mijn toeren stond ik met pillen in mijn hand en een glas water in de andere.
Maar mijn man trapte de deur in en ik zakte volkomen ontdaan gillend en snikkend in zijn armen ineen.
Ook hij ging door een hel.
Want ook hij was zijn vrouw, moeder van twee kinderen in een klap kwijt geraakt. |
| |
| Met Sinterklaas ben ik echt ingestort.
Het was al 5 december en ik had nog geen een cadeautje voor de meiden die ondertussen drie jaar en vijftien maanden waren.
Ik kon het niet opbrengen en had er geen tijd voor door alle drukte en dagelijkse beslommeringen.
Op 5 december heb ik de meiden bij mijn man gelaten en ben naar een winkel gegaan die een paar blokken verderop was.
Ik liep daar heen en voelde me licht en onwerkelijk.
Een paar rondjes gelopen door die zaak, maar ik was zo de weg kwijt dat ik niet eens wist wat ik moest kopen.
Ik liep op een verkoopster af om ergens de prijs van te vragen en op dat moment voelde ik iets knappen in mijn hoofd.
Alles werd zwart.
Het enige wat ik zag was het gezicht van die verkoopster, die heel ver weg leek en ik kon niet praten.
Alles wat ik probeerde te zeggen kwam in wartaal eruit en er flitste een soort vuurwerk door me heen.
Ik ben uit de winkel gestrompeld en bijna kruipend naar huis gegaan.
Eenmaal thuis was er niets meer met me te beginnen. Ik kon niet lopen, helemaal niets. |
| |
| Een paar dagen daarna was ik weer volop in de running.
Ik ben nooit meer de oude geworden.
Het is allemaal nu zo'n tien, elf jaar geleden.
Ik zit nog steeds aan de antidepressiva en slaapmiddelen en weeg 80 kilo.
Er is bij mij het borderline-stoornis geconstateerd zeven jaar geleden en daardoor is het nog steeds vallen en opstaan.
Ik ben gescheiden maar ondertussen opnieuw getrouwd en mijn leven en gezin is nu best stabiel. |
| |
 |
Maar die periode heeft zo'n enorme impact op mijn leven en welzijn gehad dat ik zoals ik al zei nooit meer de oude ben geworden.
Ik vraag me wel eens af is die postnatale depressie veroorzaakt door het feit dat ik achteraf borderline bleek te zijn of het borderline-stoornis veroorzaakt door de postnatale depressie?
Misschien een combinatie van beide. Ik weet het niet.
Wat mij wel goed heeft gedaan, is het bekijken afgelopen week van videobanden van Madeleine en Annelies tijdens hun eerste levensjaren.
Mijn beeld die ik in mijn hoofd had is een van chaos, onrust en herrie.
En |
|
| ik neem het mezelf kwalijk dat ik de kinderen zo'n bezorgde, ongezellige jeugd heb gegeven. |
| |
| Maar op die videobeelden die ik nooit meer gezien had, staan twee vrolijke, grappige, gezellige lekkere meiden die ontzettend lijken te genieten van vakanties, discomiddagen in hun kamertje en ik klink op de achtergrond vrolijk en gezellig.
Misschien waren er dus toch leuke momenten, alleen die zijn in mijn herinnering overschaduwd door alle ellende.
Die video's zijn in ieder geval een stukje troost voor mezelf.
En dat had ik hard nodig. |
| |
| Met de kinderen gaat het goed, heel goed zelfs.
Dat verbaast me tot op zekere hoogte.
Want opgroeien met dergelijke instabiele moeder als ik kan niet anders zijn als niet makkelijk geweest.
Maar ondanks al mijn onzekerheden houden zij blijkt onvoorwaardelijk van mij, hoe ik ben en wie ik ben.
Dat laten ze blijken en willen geen kwaad woord horen over mij.
Na regen komt zonneschijn luidt toch het gezegde?
Het was een flinke storm met flinke windstoten, wervelwinden, hagel en het allerergste regen, wat ik nooit meer wens mee te maken.
Maar langzaam, heel erg langzaam begint de zonsopgang te komen..." |
| |
|
| De zwangerschap, bevalling en geboorte van een kind kunnen veel stress met zich meebrengen.
Niet alleen voor jou en je partner, maar ook voor de rest van de familie.
En wat te denken van de o zo goed bedoelde, maar te 'bemoeizuchtige' adviezen van anderen? En hoe moet het nu met die drukke baan?
Voordat jullie als aanstaande ouders er nog een probleem bij krijgen, is het goed te kijken waar de stress vandaan komt.
Alleen dan kun je er iets aan doen of ermee leren omgaan. |
| |
|
| Zowel de aanstaande moeder als vader kan zich erg druk maken over een goede afloop van de zwangerschap.
Dat geldt vooral bij een eerste kind of als er de vorige keer iets verkeerd is gegaan tijdens de zwangerschap of bij de bevalling.
Zoiets is volkomen normaal.
Iedereen is tot op zekere hoogte angstig tijdens een zwangerschap.
Maar het is wel beter om de spanningen te beperken.
Er zijn aanwijzingen dat chronische angst en stress van de moeder van invloed zijn op het verloop van de zwangerschap.
Hoe minder jullie onder stress staan, des te beter zullen jullie je voelen tijdens de zwangerschap.
Ook kunnen jullie dan beter tegen de veranderingen die de situatie met zich meebrengt. |
| |
|
- Misschien merk je dat jij en je partner tijdens de zwangerschap onder grotere spanning staan en vaker onenigheid hebben.
Als jullie er beiden bij stilstaan dat jullie door een uiterst bewogen periode gaan, is het makkelijker om kleine ruzietjes in het juiste perspectief te plaatsen.
Voor een zwangere vrouw is goede voeding extra belangrijk.
Het is beter voor de baby, maar ook zul je jezelf beter voelen.
- Probeer alles wat met de bevalling te maken heeft zoveel mogelijk van tevoren te regelen.
Je bent dan beter voorbereid op de komst van je kind, ook als niet alles volgens plan gaat.
- Ga naar zwangerschapsgymnastiek of -yoga.
Het is een gezonde voorbereiding op de bevalling, maar bovendien ontmoet je er andere zwangere vrouwen.
Dat geeft steun en ontspanning.
- Om de extra stress het hoofd te bieden, is steun van vrienden en familie erg belangrijk.
Aarzel dus niet om hun hulp te vragen.
- Natuurlijk is het goed bedoeld, maar anderen - zoals vriendinnen, (schoon)moeders, buurvrouwen enzovoorts - kunnen je te vaak met ongevraagde raad en daad willen bijstaan.
Wordt het je teveel? Probeer het op een zo vriendelijk mogelijke manier bespreekbaar te maken.
Zeg dat je hun advies zeer op prijs stelt, maar geef ook aan dat het je teveel wordt.
Stel bijvoorbeeld voor dat je hen vraagt om hulp als dat nodig is.
- Als je werk veel stress met zich meebrengt, kun je - als dat mogelijk is - erover denken enige tijd vrij te nemen of minder te gaan werken.
- Je partner kan ouderschapsverlof aanvragen op het werk of eventueel onbetaald verlof.
- Als de stress toch te hoog oploopt, kun je ook met je arts of verloskundige overleggen wat je eraan kunt doen.
|
|
 |
De geboorte van een kind is een bijzondere, vreugdevolle gebeurtenis.
Tegelijkertijd is het een enorme verandering in je leven, en met de veranderingen komen de spanningen.
Opzien tegen het ouderschap is normaler dan je zult vermoeden.
Veel jonge moeders zijn na de bevalling bovendien erg moe en zowel geestelijk als lichamelijk uitgeput.
Ze kunnen in vlagen, of langduriger, last hebben van neerslachtigheid. In ernstige vorm is sprake van een postnatale depressie.
Als je, je down voelt of tegen je rol als moeder opziet, vraag dan meteen om hulp. Vergeet |
|
| nooit dat je er niet alleen voor staat. Praat er met je partner over: probeer uit te leggen waar je, je zorgen over maakt en waar je bang voor bent. |
| |
| Of praat erover met de verloskundige of arts.
Zij zijn gewend hulp te bieden in deze situatie, en zullen begrijpen hoe je jij voelt.
Zij kunnen je ook in contact brengen met organisaties die je praktisch of emotioneel kunnen ondersteunen |
| |
|
- Het helpt altijd om met iemand te praten over je zorgen en angsten.
- Zorg voor voldoende hulp na de bevalling, vooral als je nog andere kinderen hebt.
- Als het je eerste kind is, zie je misschien op tegen de verantwoordelijkheid van het moederschap.
Aarzel niet om advies of steun te vragen.
- Neem niet teveel hooi op je vork. Het huis stort niet in als je er een tijdje minder aan doet.
- Gebruik de tijd dat de baby slaapt om uit te rusten en weer op krachten te komen.
Ga even slapen, neem een bad om te ontspannen of ga een boek lezen.
- Zorg er vooral voor dat je voldoende vrije tijd houdt om te ontspannen.
Laat zo nu en dan even iemand anders op de baby passen.
Probeer jezelf zeker één keer per week te (laten) verwennen.
- Neem af en toe wat lichte lichaamsbeweging.
- Blijf letten op een gebalanceerde voeding.
Vooral als je borstvoeding geeft is een evenwichtig dieet extra belangrijk.
|
| |
|
| Ook voor de vader is de geboorte van een kind een emotionele gebeurtenis.
De eerste maanden na de geboorte geven voor nieuwbakken vaders bovendien net zoveel stress als voor moeders.
Slapeloze nachten en vermoeiende dagen zijn onvermijdelijk.
Die emoties en vermoeidheid kunnen erg drukken op je stemming.
Probeer je partner op verschillende manieren steunen. |
| |
|
- Raak niet in paniek! Dat jij - net als de moeder - bezorgd en onzeker bent, is heel normaal.
- Het is vooral belangrijk 'er te zijn' als je partner behoefte heeft aan praten. Vaak is luisteren al genoeg. Benader de zaken positief.
- Als je als vader 's nachts voor de derde keer moet opstaan, realiseer je dan dat er over een poosje een einde komt.
- Zorg voor extra huishoudelijke hulp. Dat is vooral in het begin erg belangrijk, want dan wil de jonge moeder veel tijd hebben voor jou en de baby.
- Vraag om ouderschapsverlof of neem onbetaald verlof als dat mogelijk is.
- Probeer het niet op je partner af te reageren als je moe en prikkelbaar bent: de tijd dat je samen bent, kun je beter in harmonie doorbrengen.
- Vergeet niet dat je partner nog steeds je partner is en niet alleen de moeder van je kind. Al heeft ze er een andere rol bij gekregen, haar rol als vrouw is niet uitgespeeld.
- Probeer daarom, wanneer de meest hectische periode voorbij is, en er een continuïteit binnen het gezin ontstaan is, een weekend samen door te brengen zonder kind (eren).
Laat ze achter bij vrienden of familie waar in je het volste vertrouwen hebt dat ze in goede handen zijn.
|
| |
|
| Zijn er al andere kinderen, dan realiseren zij zich op een gegeven moment dat de baby voorgoed deel uitmaakt van het gezin.
Het kan gebeuren dat ze dan jaloers of lastig worden.
Maak hen duidelijk dat je nog net zoveel van ze houdt als vroeger en dat het nieuwe broertje of zusje hun plaats niet inneemt. |
| |
|
- Geef de andere kinderen veel aandacht. Laat af en toe iemand anders voor de baby zorgen zodat jij je even helemaal op hen kunt richten. Je kunt dan, net als vanouds, samen iets gezelligs doen.
- Laat hen zoveel mogelijk zelf aangeven wanneer ze het leuk vinden om met de baby te spelen of te helpen met bijvoorbeeld baden. Moedig ze wel aan, maar verplicht ze tot niets.
- Laat de andere kinderen je helpen bij de verzorging van de baby en laat hen merken dat hun hulp belangrijk voor jou is.
- Probeer de baby niet met de oudere zusjes of broertjes te vergelijken als je praat over het eerste tandje of de eerste kruippogingen.
|
| |
|
|
| |
