| |
|
| |
| Alleen de gedachte aan verhuizen doet kinderen griezelen.
Voor hen is een verandering van woonomgeving vaak veel ingrijpender dan hun ouders zich realiseren.
Hoe kunnen ouders hun kinderen helpen? |
| |
|
 |
Vraag een kind wat het verhuizen vindt en het antwoord is bijna zeker: niet leuk. Dat zegt ook Anne (9) en ze komt met argumenten: Want ik ben heel erg gewend aan mijn huis en mijn buurt en ook aan mijn school en vrienden.
Pavle (21) is op zijn vijfde verhuisd en bewaart daar geen goede herinneringen aan.
Ik vond het niet leuk.
Ik miste het huis, jarenlang, en ook de omgeving en mijn speelgoed.
Een deel van het speelgoed hadden Pavle's ouders niet meegenomen.
Hoe dat zit? Je bent klein en niemand vraagt je wat. Dat had volgens deskundigen beter wel kunnen gebeuren. |
| Zij adviseren ouders nooit speelgoed en dergelijke weg te doen bij een verhuizing zonder het kind er bij te betrekken.
Want spulletjes kunnen emotionele waarde hebben en weggooien kan altijd nog.
Vooral jonge kinderen voelen zich beter als zij in het nieuwe huis de vertrouwde dingen weer om zich heen zien. |
|
| |
| Verhuizen is voor kinderen doorgaans veel ingrijpender dan ouders denken.
Dat schrijven Hannie Vink en Piet Schelling in hu boekje over verhuizen met kinderen.
De gedachte leeft dat kinderen flexibel zijn en zich gemakkelijk aanpassen.
Dat mag dan over het algemeen zo zijn, het geldt niet in alle situaties en voor alle kinderen. |
| |
| Zo prijst Johannes (17) zich gelukkig dat hij al 17 jaar in het zelfde huis woont.
Verhuizen is voor hem een waar schrikbeeld.
Ik ben niet iemand die zomaar afstapt op een ander en roept:
Hoi, wie ben jij? Ik ben een keer blijven zitten en mij aanpassen aan die nieuwe klas was al moeilijk genoeg.
Zijn leeftijdgenoot Arjan is wel verhuisd.
Toch was hij liever in zijn oude woonplaats gebleven.
Dit illustreert dat als ouders besluiten te verhuizen, hun kinderen weinig anders kunnen dan zich erbij neerleggen.
Wel suggereren zij met oudere kinderen die mogelijkheid te bespreken eventueel niet mee te verhuizen als opleiding of vriendschappen in het geding zijn. |
 |
|
| |
| Als kinderen zich verzetten tegen de voorgenomen verhuizing, proberen ouders deze aanvaardbaar te maken door de positieve kanten te belichten.
Papa gaat meer verdienen, jij krijgt straks een grotere kamer, het valt best mee, zoveel kinderen verhuizen.
Dat zal allemaal wel zo zijn maar het helpt niet.
Omdat je daarmee voorbij gaat aan de gevoelens van teleurstelling en verdriet bij de kinderen overheersen.
Voor hen betekent verhuizen bovenal verlies van veel van wat vertrouwd is, en daar kan nog angst voor de nieuwe buurt en de nieuwe school bijkomen.
Beter is het, om die rechtvaardiging van het verhuizen maar te vergeten en ruimte te scheppen voor emoties.
Geef kinderen de gelegenheid te praten, huilen en schelden, toon begrip en geef extra aandacht.
Ook al hebben ouders heel wat aan hun hoofd in die periode rond de verhuizing, het is nodig dat zij beschikbaar blijven voor de kinderen.
Wil het jonge volkje dan helemaal nooit verhuizen? Jawel, als het vooral winst betekent en geen of nauwelijks verlies.
Dat is wat betreft Katja (10) en Niek (9) het geval als ze een grotere kamer zouden krijgen en het nieuwe huis in de buurt zou zijn. |
| |
|
- Hoewel elk kind anders is en de ene verhuizing ingrijpender is dat de andere, hebben de meeste kinderen steun nodig bij het maken van de overgang van de oude naar de nieuwe situatie.
- Kijk en luister goed naar het kind en neem zijn gevoelens serieus.
- Pak samen met het kind al zijn spullen uit zijn kamer in. Laat de keuze aan het kind of het wel of niet meegaat. Is er twijfel bij het kind, de spullen gewoon meenemen, het kan later altijd nog weg gegooid worden.
- Realiseer u als ouders altijd; De geboorte plaats en huis, zijn en blijven de wortels van het bestaan van uw kind.
|
| |
|
|
| |
- Bespreek ook samen met het kind de inrichting van de nieuwe kamer.
- Besteed aandacht aan goed afscheid nemen. Meld bijvoorbeeld dat het afscheid niet voorgoed hoeft te zijn.
Er kunnen namelijk logeerpartijen geregeld worden. Maak een afspraak met een vriendjes en vriendinnetjes op korte termijn zodat het kind ergens naar toe kan leven en naar uit kan kijken.
Bijvoorbeeld de eerst komende schoolvakantie.
- Houd er rekening mee dat een kind na de verhuizing kan terugvallen in ontwikkeling of leerprestaties.
Bespreek het verdriet en gemis van uw kind op zijn school, vraag of uw kind in zijn klas mag vertellen waarom hij zijn oude woonplaats zo mist.
|
|
| |
|
Dat bovenstaand verhaal een heel belangrijk punt is bij de ontwikkeling van kinderen heb ik aan de lijve zelf ondervonden toen wij inmiddels 16 jaar geleden gingen verhuizen, 125 km verder, mijn oudste was toen 7 jaar.
De bovenstaande tips zijn dan ook van mijzelf en heb ik dus ook zelf toegepast.
Toch wil ik er nog een tip aan toevoegen.
Ons kind had heel veel heimwee naar zijn oude huis, school, vriendjes en zijn plekken waar hij altijd speelde.
Op school ging het niet goed, hij was erg onrustig en sliep slecht.
Hij wilde naar zijn vriendje toe.
Juist door dat wij gehoor hebben gegeven aan de behoefte van het kind wat plots meldde, "Ik wil nu naar Alex toe en je haalt me zondag avond maar weer op", hebben we dit kunnen bewerkstelligen in overleg met wederzijdse ouders.
Om het weekend, de een halen en de ander brengen en ook in bepaalde vakanties, gaven we ze de mogelijkheid om bij elkaar te zijn.
Na een tijd merkte we dat, dat gelukkig niet meer iedere zaterdag en zondag gebeurde.
Hij begon namelijk ook in zijn nieuwe omgeven vrienden te krijgen waar hij afspraken mee maakte.
Ook o.a. door lidmaatschappen bij verenigingen kon het gebeuren dat hij een afspraak met zijn oude thuis front moest afzeggen.
Zo gebeurde het een keer dat hij na een logeerpartij terug kwam met de mededeling, "Mam, het zijn mijn vrienden niet echt meer, zoals ik ze hier nu heb".
Dat was het moment dat hij ook zelf realiseerde dat hij volledig ingeburgerd was in zijn nieuwe omgeving waar hij inmiddels 5 jaar woonde.
Zijn oude vrienden ontwikkelde zich natuurlijk ook verder, alleen zagen ze dat niet van elkaar.
Natuurlijk zijn het nog steeds vrienden, maar op afstand en het contact is veel minder.
Inmiddels hebben ze dan ook beide een druk leven. Dus zoals iedereen veel te weinig tijd.
Des te leuker is het nu wanneer er toch een toevallige ontmoeting plaats vind en weer eens oude koeien uit de sloot gehaald kunnen worden.
|
| |
|
Dit bovenstaand allemaal rondom en voor het kind.
Maar wat belangrijk voor beide partners?
De stress begint al bij het moment dat er een verhuizing aan zit te komen.
Waarom verhuizen? Hoe? Doen we het zelf of een verhuisbedrijf?
Past alles het in het financiële plaatje? Kortom stress, en nog eens stress.
Wees duidelijk naar elkaar en maak lijstjes over wie wat regelt.
Bespreek met elkaar wat er al geregeld is en streep het af.
Begin heel ver van te voren al met inpakken zodat je ook dat kan melden zodat de ander er niet naar gaat zoeken.
Doordat je zo vroeg begint met alles te regelen heb je evengoed nog tijd om samen met je gezin nog naar je favorieten plekjes, vrienden en familie te gaan om afscheid te nemen.
Laat ook de kinderen afscheid nemen van hun plekjes en vriendjes en vergeet vooral school niet.
Geniet zo veel mogelijk van die momenten en gebruik deze momenten om de stress even los te laten en op te laden voor de volgende fase van de verhuizing.
Eenmaal in de nieuwe omgeving en het nieuwe huis heb je ook elkaar weer hard nodig om een nieuw thuis voor het gezin te creëren.
Ook al is het misschien een puinhoop in huis en is de helft nog niet uitgepakt, neem ook hier de tijd voor. |
| |
| |
| |
| Tieners die smoorverliefd zijn, aan de pil willen of condooms kopen.
Elke ouder maakt dat mee.
Hoe zorg je dat een kind klaar is voor deze levensfase?
En hoe bereid je, je zelf voor?
Bespreken we wel alles met hem / haar? |
| |
|
Opmerking moeder: Ik zag er ontzettend tegenop, ik moest er twee jaar geleden niet aan denken dat mijn dochter Jeannette vriendjes zou krijgen en uit zou willen.
En nog steeds heb ik moeite met het idee.
Ze is 15 jaar oud, maar ik zie haar nog echt als mijn kleine meid.
Toch merk ik dat ze wel verandert.
Voorheen speelde ze heerlijk met haar kleine zusje en vriendinnetjes en nu is ze opeens met jongens bezig.
Samen met vriendinnen kan ze uren kletsen en giechelen en dan vallen er vaak genoeg jongensnamen.
Ik vind deze fase best moeilijk.
Ik maak me zorgen dat ze een verkeerde jongen treft en dingen doet waar ze nog niet aan toe is.
We praten hier wel over.
Ik deel mijn zorgen en vertel haar dat ze mij altijd in vertrouwen kan nemen.
Jeannette heeft voor het eerst verkering.
De liefde is nog pril, dus staan we nog niet voor allerlei dilemma's.
Jeannette gaan binnenkort samen naar de film. |
| |
| Als moeder kan ik er gelukkig over praten met een paar vriendinnen die dit al hebben meegemaakt, maar geloof me ik zie er als een berg tegenop.
Wel weet ik dat ik mijn kind toch iets moet loslaten en het kind het vertrouwen mee moet geven.
Erop vertrouwen dat je ze alles goed hebt bijgebracht en dat het daarom "goed komt". |
| |
 |
| Neem zelf het initiatief.
Kinderen zijn er vaak eerder aan toe dan je als ouder denkt. Dus wacht niet totdat je kind bij jou komt, want dan zijn kinderen vaak al aan het experimenteren.
Zij vertellen het pas als ze in de problemen komen en dat is het al te laat.
Een ongewenste verkering van je kind is vervelend, maar een ongewenste zwangerschap is veel erger.
Helaas zie je dat al te vaak bij tieners terwijl je wanneer je, je als ouders betrokken opstelt, dit vaak iets meer voorkomen had kunnen worden.
We pleiten ervoor dat ouders al bij jonge kinderen alles bespreekbaar maken.
Dat er open wordt gepraat over gevoelens als blijdschap, pijn, verdriet en verliefdheid.
Seksuele voorlichting raden we aan rond 11 jaar.
Dat kun je onopvallend doen door |
|
| bijvoorbeeld boekjes en folders over het onderwerp neer te leggen en kijken of ze er wat mee doen, maar vooral door er over te praten. |
| |
- Desnoods vraag je of dat er op school in de klas al iets over gezegd is of besproken word.
- Zeg dat je er misschien wat vroeg bij bent en dat je kind er waarschijnlijk nog niet aan toe is.
Maar dat je, je zoon of dochter, er alvast op wilt voorbereiden.
|
| |
| Zo houd je het gesprek open, maak je geen taboe van het onderwerp.
Kinderen voelen het heel goed aan als ouders niet over seks willen praten.
Zijn onderwerpen niet bespreekbaar, dan beginnen ze er ook niet over.
Ondertussen zitten ze wel met die gevoelens en willen ze dingen uitproberen. |
| |
| Opmerking moeder: Ik heb een dochter van 15 en een zoon van 14 jaar.
Dochter Esmee heeft al anderhalf jaar verkering en de zoon is nog niet aan meiden toe.
Ik vind Esmee erg jong om zo gebonden te zijn.
Maar aan de andere kant heb ik er geen problemen mee.
Frank, haar vriendje is een leuke jongen en ze zijn heel verliefd op elkaar.
Esmee maakt nog genoeg tijd vrij voor haar huiswerk, vriendinnen en sport.
Dus haar leven draait niet alleen om Frank.
Frank is niet de eerste vriend van Esmee.
Ze had eerder zes weken verkering en daar waren wij, ouders, minder blij mee. Het zat er wel aan te komen.
We merkten dat ze jongens opeens heel interessant ging vinden en zagen steeds vaker een jongen voor de deur staan of langs het huis fietsen.
Dan weet je dat ze er aan toe is. Als het dan zover is, is het toch schrikken.
Zo'n eerste vriendje is toch wennen.
Als ouder wacht je het een beetje af, bekijk je wat er allemaal gebeurt. |
| |
| We hadden totaal geen vergelijkingsmateriaal, dus je doet wat goed voelt.
Hij was wat ouder en wilde haar bijvoorbeeld ophalen met de brommer.
Onze dochter achter op racend door de straten vonden wij geen goed idee.
Dat begreep Esmee ook. We bespreken alles met haar.
We hebben het erover wat wel en niet mag en waarom niet.
We maken dingen bespreekbaar en dan moet je het loslaten. Ervan uitgaan dat het goed gaat.
Dat vertrouwen geven we haar ook. Het is niet altijd gemakkelijke, maar ik weet ook dat ze haar vrouwtje wel staat.
Ze heeft een eigen wil, denkt over dingen na |
 |
|
| en doet niets tegen haar zin in.
Er zijn natuurlijk ook regels.
Esmee en Frank mogen bijvoorbeeld wel boven op haar kamer zitten, maar hij mag niet blijven slapen.
Dat vindt haar vader niet goed.
Hij wil dat ze eerst 16 is, dan mag het.
Nu slaapt ze wel heel af en toe bij Frank thuis.
Daar heeft hij minder problemen mee. Esmee begrijpt wel dat wij bezorgt zijn.
Zij is de eerste van haar vriendinnen met een vaste vriend en de eerste die uitgaat.
Esmee wilde graag een vriendje en geeft aan heel blij te zijn met Mark. |
| |
| Zelf geeft Esmee aan het prettiger te vinden om vaste verkering te hebben en dat, dat ook geld voor haar ouders.
Het voordeel is dat ze Mark kennen en ook hierdoor de vrienden kring van hun dochter.
Beter dan als die andere vriendinnen die vrijgezel zijn en hun vriendenkring proberen op te bouwen via MSN, waarvan je echt niet weet met wie je nu daadwerkelijk contact hebt.
Of via MSN afspreken om elkaar te ontmoeten waar de ouders geen weet van hebben. |
| |
|
 |
Wanneer dit onderwerp een rol speelt binnen uw gezin, zorg er dan voor dat u als partners dit eerst samen bespreken en zorg er voor dat u beide op 1 lijn zitten over het advies en reactie naar uw kind toe.
Ga er zeer beslist geen ruzie over maken.
Wanneer het uw dochter betreft is het niet de bedoeling dat de vader zich afzijdig gaat houden omdat moeder, volgens de vader, meer contact heeft met de dochter.
Ga als moeder het gesprek niet uit de weg omdat het de zoon betreft en dat er eens over mannenzaken gesproken moet worden.
Of het nu de zoon of dochter betreft, ga |
|
| het gesprek samen aan en stel ook samen interesse in het leven van uw dochter of zoon. |
| Stel elkaar op de hoogte van de gang van zaken betreffende de relatie van uw dochter of zoon.
Laat het niet gebeuren dat 1 van de partners zal moeten zeggen: "hier wist ik niets van". |
| |
| Hoe moeilijk het soms ook is maar het kan zijn dat het vriendje of het vriendinnetje niet bepaald uw keuze is.
Praat hier eerst over samen en stel de vragen die u heeft aan uw kind.
Vertel ook waarom het bij jullie niet goed voelt.
Misschien dat uw kind uw gemengde gevoelens weg kan nemen. |
| |
| Realiseer tevens als ouders dat ook jullie ooit jong zijn geweest en thuis kwamen met vriendjes en vriendinnetjes.
Hoe reageerde toen jullie ouders?
Hoe ging je zelf om met het commentaar van je eigen ouders?
Bespreek dit vooral met elkaar om een goede afweging te maken hoe nu te handelen en reageren over jullie eigen kind. |
| |
| Er zijn verschillende websites, boeken en cursussen voor ouders met vragen over de seksualiteit van hun kind.
Zo geeft de GGD de folder "Praten met jongeren over seksualiteit" uit.
Daarin staat informatie over verliefd zijn, verkering, seksuele voorlichting, de eerste keer en veilig vrijen. |
| |
|
De grootste ouders-community van Nederland.
De GGD bewaakt, beschermt en bevordert de gezondheid van alle inwoners in Nederland.
De Soa - Aids Website Nederland
Info over Loverboys
|
| |
|
|
| |
